Akten van indemniteit

De groeiende armoede was vanaf de 17e eeuw aanleiding om paal en perk te stellen aan het toelaten van nieuwe inwoners, die zich ergens wilden vestigen. Zij dienden in het algemeen een akte van indemniteit te overleggen. Dit was een verklaring waarbij het dorpsbestuur, armbestuur of diaconie in de plaats van herkomst de ondersteuning op zich zou nemen in geval de betrokkene (onverhoopt) tot armoede zou komen te vervallen.

De ingekomen akten van indemniteit geven dus informatie over personen die zich in de desbetreffende plaats kwamen vestigen. Minder vaak zijn er in het archief ook minuten van afgegeven akten van indemniteit bewaard gebleven. Dan is er dus zicht op de plaats waarheen inwoners verhuisden. Soms kon iemand geen akte van indemniteit overleggen. De vestigingsplaats kon dan een “akte van renuntiatie” eisen, waarin betrokkene verklaarde geen beroep te zullen doen op ondersteuning. Met de kerkelijke attestaties en lidmatenregisters vormen de akten van indemniteit de belangrijkste bron voor het terugvinden van verhuizingen vóór 1850.

Bij het raadplegen van de indexen moet rekening worden gehouden met de verschillende spelvarianten van persoonsnamen.

Op de website staan de volgende indexen: